Λησμονημένοι τόποι

Έχετε επισκεφθεί το Καστελλόριζο; Έχετε δει πόσο κοντά βρίσκεται στην Τουρκία; Έχετε υπ’όψιν σας ότι οι Καστελλοριζιοί, όταν δεν έχουν ψωμί, φρούτα κλπ ή χρειάζονται το νοσοκομείο, πετάγονται σαν να λέμε στο περίπτερο, δηλαδή στην Τουρκία, για να προμηθευτούν τα απαραίτητα και να εξεταστούν από τούρκους γιατρούς; Άλλωστε το Καστελλόριζο είναι ξεχασμένο από το ελληνικό κράτος. Σχεδόν δηλαδή. Το θυμηθήκαμε εκείνη την αποφράδα μέρα της 23ης Απριλίου 2010, όπου ο συμπαθής κομψότατος αειθαλής "Λούης ο δρομεύς" ανακοίνωνε το ΔΝΤ.

Η ειρωνεία είναι ότι, ενώ μιλάμε για τα προβλήματα της Ελλάδας, αυτό που αφορά στα μικρά νησιά και που είναι σταθερό σημείο διαμάχης με την Τουρκία, το ξεχνάμε. Όσοι κατοικοεδρεύουν στην ηπειρωτική Ελλάδα δεν γνωρίζουν το θέμα και στην τελική ίσως και να μην τους αφορά, όπως πιστεύουν.

Όμως ένα νόμισμα έχει δύο όψεις: τα ακριτικά νησιά έχουν μεγάλη σημασία γιατί αφ’ενός βαστούν Θερμοπύλες, είτε γίνεται αντιληπτό, είτε όχι, και αφ’ετέρου γιατί η ζωή σ’αυτά είναι εξαιρετικά δύσκολη. Χωρίς νοσοκομεία, χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση και χωρίς την αυτονόητη αξιοπρέπεια από την εκάστοτε κυβέρνηση προς τους κατοίκους, δεν λες ότι περνάς και τα καλύτερά σου! Οι κάτοικοι του Καστελλόριζου λένε «θέλουμε να ελαχιστοποιήσουμε τα προβλήματά μας, ας ανήκουμε όπου να’ναι». Μπορώ να κατανοήσω τη θέση τους, δεδομένων των πρακτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, αλλά είναι επικίνδυνο να το δεχτεί κάποιος ή ακόμα περισσότερο να μην του δώσει σημασία.

Το Καστελλόριζο διαθέτει εκείνη την ταλαίπωρη ΑΟΖ που ακόμα δεν έχει αποφανθεί η κυβέρνηση τι θα κάμει με δαύτην. Και μόλις στο φύλλο της κυριακάτικης καθημερινής αναφέρει ότι «η Άγκυρα αμφισβητεί το μισό Αιγαίο». Αφ’ενός λοιπόν υπάρχει θολό τοπίο όσον αφορά στο εκμεταλλευτικό στοιχείο της περιοχής, αφ’ετέρου το θέμα, με τα όρια του «σπιτιού» μας, διαρκώς αναμοχλεύεται από τους τούρκους.

Τα μικρά νησιά, όπως το Καστελλόριζο έχουν, δεν έχουν 100 με 130 μόνιμους κατοίκους. Όταν συμβαίνει κάποια ομιλία ή κάποια εκδήλωση – σπάνιο φαινόμενο και σχεδόν αποκλειστικά καλοκαιρινό- οι κάτοικοι «φορούν τα καλά τους». Στην πρόσφατη ομιλία του καθηγητή Νίκου Λυγερού στο Καστελλόριζο περί «Ιπποσύνης και Καστελλόριζου» αντί να μιλήσει ο καθηγητής, έγινε δέκτης παραπόνων των κατοίκων που αφορούσε στο δήμαρχο Καστελλόριζου. Οι λόγοι; Από το γεγονός ότι δεν τους αφήνει να έχουν τα τραπεζάκια των μαγαζιών στους δρόμους- το μοναδικό έσοδο του νησιού είναι ο τουρισμός- μέχρι ότι ακόμα και στις σπάνιες εκδηλώσεις του ακριτικού νησιού, πχ. ομιλίες ή συναυλίες, ο δήμαρχος απουσιάζει, σταθερά και μόνιμα. Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ο κ Πανηγύρης εκλέγεται δήμαρχος τα τελευταία 16 χρόνια. Πώς γίνεται αυτό; Με ποιον τρόπο αφού οι κάτοικοι δεν τον γουστάρουν; Όπως επίσης μου κάνει εντύπωση πώς γίνεται η κεφαλή ενός νησιού των 130 κατοίκων να μην έχει απαιτήσει τα αυτονόητα από το ελληνικό κράτος; Θέλουμε Καστελλόριζο, αλλά ξεχνάμε Καστελλόριζο.

Αν μας ενδιαφέρει πραγματικά αυτό το κρατίδιο που λέγεται Ελλάδα, θα έπρεπε να νοιαστούμε πρώτα για την κατάσταση των συνόρων του και το πώς επιβιώνει και έπειτα για το κέντρο του. Δηλαδή: φτιάχνω ένα σπίτι θέτοντας πρώτα τα θεμέλια και τα όρια, τις κολώνες και τους τοίχους και μετά χωρίζουμε δωμάτια, τοποθετούμε πατώματα κλπ. Αν το Καστελλόριζο, το Αγαθονήσι, ο Έβρος είναι ξεχασμένες περιοχές από το ελληνικό κράτος, πώς περιμένουμε να ζουν άνθρωποι εκεί και κυρίως να φυλάνε Θερμοπύλες;

Έχω τη βεβαιότητα ότι ανέκαθεν κινδυνεύαμε από τον εαυτό μας. Σήμερα όχι μόνο είμαστε εξαιρετικά αφελείς που δεχτήκαμε, έχουμε και εδώ την παγκόσμια αποκλειστικότητα, να χορέψουμε στον οικονομικό ρυθμό που χτυπά η Μέρκελ και οι φίλοι της, αλλά και ότι είμαστε διπλά αφελείς όταν αφήνουμε στην τύχη τους έμμεσα φαινομενικά ζητήματα.

Αυτό που λείπει σήμερα πρωτίστως από τον έλληνα δεν είναι μόνο η αυτοκριτική του, αλλά και η πίστη του στο ελληνικό φρόνημα. Όπως επίσης ομολογώ ότι οι Τούρκοι κάτοικοι της Ελλάδας – και το λέω ζώντας στη Ρόδο και έχοντας γείτονες τούρκους μουσουλμάνους- είναι μια χαρά άνθρωποι. Συνυπάρχουμε τόσο καλά στο νησί μαζί τους, που πραγματικά δεν ξέρω αν είναι πιο έλληνες και από τους έλληνες.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν: θέλουμε την χώρα μας έτσι όπως είναι; Όπου γυρίσω το μάτι η Ελλάδα με πληγώνει. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να εγκαταλειφθεί ο τόπος. Είτε αυτός λέγεται Μεγίστη, Αγαθονήσι, Τήλος, Ορεστιάδα, Σαμοθράκη, είτε το ορεινότερο χωριό της Αρκαδίας. Τώρα που γυρνάει ο τροχός και ο κόσμος έχει αντιληφθεί τη ματαιότητα της πρωτεύουσας, ας δοθούν κίνητρα για να κατοικηθεί η περιφέρεια. Ίσως ζώντας εκεί και να την αγαπήσουμε. Γιατί από μακριά, ούτε καν τη θυμόμαστε.

Αντιγραφή από εδώ