Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Η εξομολόγηση του γιατρού


Ήταν γιατρός. Νέος, καλός επιστήμονας, σοβαρός. Πλησίαζε η μέρα του γάμου του. Και δεν ήθελε να «βάλει στεφάνι» χωρίς να προετοιμαστεί ψυχικά. Ζήτησε γι’ αυτό να εξομολογηθεί. Ώρα πολλή βρίσκεται μπροστά στον πνευματικό. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη μυσταγωγία. Ο κληρικός ακούει συγκινημένος τους βαθύτερους παλμούς της καρδιάς του νεαρού επιστήμονα.
-Γιατρέ μου, ρωτά σε μια στιγμή ο εξομολόγος, πως αποφασίσατε να έρθετε μέχρις εδώ; Χρειάζεται κάποιος ηρωισμός, ποια δύναμη σας ώθησε;
Ο γιατρός κοίταξε με δακρυσμένα μάτια τον κληρικό. Ένα δυνατό συναίσθημα τον είχε ξαφνικά πλημμυρίσει.
-Η μητέρα μου, πάτερ. Ήμουνα τότε δεκαπεντάχρονο αγόρι. Αλλά πάντα με οδηγούσε στην Εκκλησία, στην εξομολόγηση. Στις τελευταίες ώρες, πριν πεθάνει, με κάλεσε και μου είπε: «Παιδί μου, θέλω να μείνεις κοντά στο Θεό». Τώρα ζω διαρκώς με τα φλογισμένα εκείνα λόγια της. Σήμερα τα κόκαλά της θα τρίζουν στον τάφο από ικανοποίηση .
Είπε και σώπασε. Αλλά και ο πνευματικός δεν μπορούσε να μιλήσει από την συγκίνηση. Ήταν η καλύτερη σιωπή… Ένιωθες ότι άκουγες ανάλαφρο πέταγμα της ψυχής της αγίας μητέρας, που ερχόταν να φιλήσει το καλό παλικάρι της…
Σε λίγο, ο ήχος της καμπάνας, που ακούστηκε από την απέναντι Εκκλησιά, διέκοψε την σιωπή τους. Ο γιατρός γαλήνιος έφυγε. Και ο κληρικός συλλογίστηκε: 15 χρόνια πέρασαν από τότε. Και μένει ακόμα η επίδραση της μητέρας του στην ψυχή του σημερινού νεαρού επιστήμονα και αυριανού συζύγου…
Σήκωσε τα μάτια του προς την εικόνα του Χριστού και είπε με έξαρση ψυχής και δέος. «Κύριε , χάρισε στην κοινωνία μας μητέρες άγιες, που πάνω στην άμμο της ζωής ν’ αφήνουν έντονα τα ίχνη της ψυχής τους».


(Από το περιοδικό Στύλος Ορθοδοξίας, Τσουκαλάδες Παραβόλας Αγρινίου τ. 49) 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου