Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Ακολουθία αγίου Αρσενίου Βαρνακοβίτου


Τη 8η Μαΐου μνήμη του οσίου πατρός ημών Αρσενίου του Βερνικοβίτου (ή Βαρνακοβίτου)[1].
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ[2] ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΒΑΡΝΑΚΟΒΙΤΟΥ
ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ.
Ιστώμεν στίχους δ’, και ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ’. Ως γενναίον εν μάρτυσι.
Ταπεινώσεως άγαλμα, ευσεβείας υπόδειγμα, πύργος ακτησίας αδιατάρακτος, και εγκρατείας κειμήλιον, Αρσένιε Όσιε, τη σεμνή σου βιοτή, εχρημάτισας άπαντας, προς λυτρώσεως, τας οδούς κατευθύνων τους τιμώντας, την πανίερόν σου μνήμην, και
 μιμουμένους τους τρόπους σου.

Καρυών το εκβλάστημα, Βαρνακόβης τον κτίτορα, κρίνον της Δωρίδος το ευωδέστατον, τον θεοφόρον Αρσένιον, υμνήσωμεν άσμασι, και ωδαίς πνευματικαίς, φιλεόρτων οι σύλλογοι, ως διδάσκαλον, ιερόν μονοτρόπον και πυξίδα, ευσεβών προς σωτηρίαν, και βιοτήν ατελεύτητον.

Εν σπηλαίοις τε όρεσιν, ερημίαις και άλσεσιν, Όσιε Αρσένιε κακουχούμενος, το χοϊκόν σου κατέτηξας, σαρκίον παθήματα, κατευνάσας χαλεπά, και τον νουν σου ανύψωσας, προς τον Κύριον, και Θεόν υπέρ ου και γηθοσύνως, της μονήρους πολιτείας, καλώς διέπλευσας πέλαγος.

Ιερείον ως άμωμον, και σεπτόν ολοκάρπωμα, Όσιε Αρσένιε του Παντάνακτος, Χριστώ δακρύων σου χεύματα, και πόνους προσήγαγες, πολιτείας ευσεβούς· όθεν σοι ο Φιλεύσπλαχνος, αντιμίσθιον, αφθαρτότητος έδωκεν εν πόλω, ένθα νυν Αυτώ συγχαίρει, Βερνικοβίτα θεσπέσιε.

Δόξα... Ήχος β’.

Εγκρατείας απαύστοις πόνοις, εαυτόν ωραΐσας Αρσένιε, την θείαν έλλαμψιν εδέξω εν τη καρδία σου· φυγών γαρ την του μισοκάλου σκοτείαν, φως εγένου ασκητών τηλαυγέστατον, και φαιδρά λαμπηδών ευσεβούντων· φώτισον ουν και ημάς, τους εν αγνωσία κειμένους, ίνα συν σοι τω φωτοδότην Κύριον δοξάζωμεν.

Και νυν... Θεοτοκίον.

Την πάσαν ελπίδα μου...

Εις τον Στίχον, Στιχηρά.

Ήχος β’. Οίκος του Εφραθά.
Χαίρει των ευσεβών, Αρσένιε ο δήμος, ανύστακτον προστάτην, σε και θερμόν μεσίτην, κατέχων προς τον Κύριον.

Στίχ.:Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του οσίου Αυτού.

Άνθος αειθαλές, Αρσένιε Δωρίδος, αγώσιν εξανθήσαν, σεπτοίς ευωδιάζεις, πιστούς τοις σοις χαρίσμασι.

Στίχ.:Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον.
Ύψωσας προς Θεόν, Αρσένιε τον νουν σου, υπέρτερος του κόσμου, παντός οφθείς βιώσει, τη όντως ισαγγέλω σου.

Δόξα... Τριαδικόν.

Σώσον εν πειρασμοίς, τους ευλαβώς τιμώντας, την Αρσενίου μνήμην, Τριάς υπεραγία, Θεότης αδιάρρηκτε.

Και νυν... Θεοτοκίον.

Ήγειρέ σοι μονήν, Αρσένιος ο θείος, της Βαρνακόβης Μήτερ, απαύστως μεγαλύνων, Παρθένε το σον όνομα.

Το Νυν απολύεις, Το Τρισάγιον,

Απολυτίκιον[3]. Ήχος δ’. Κατεπλάγη Ιωσήφ.
Αρετής οσιακής πεπληρωμένος θαυμαστέ, μύστα της παρθενικής της εν τοις όρεσι ζωής, της Βαρνακόβης δομήτορ και ποδηγέτα, Αρσένιε σοφέ, άνθος θειότατον, ανθήσαν μυστικώς, λειμώσι Πνεύματος, ει και σπηλαίω ήνθησας θεόπνοε, εν κοινοβίω εκάρπισας· πιστέ θεράπον της Θεοτόκου, την σην χάριν μετάδος μοι.

Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Εραστήν ησυχίας Βαρνακόβης τον κτίτορα, τον λαμπρόν φανόν ευσεβείας, και αζύγων κοσμήτορα, Αρσένιον τιμήσωμεν πιστοί, μιμούμενοι αυτού την ακραιφνή, προς τον Κύριον αγάπην, και μελιχροίς τοις ύμνοις εκβοήσωμεν· δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω σε ακέστορα θερμόν, πιστοίς δωρήσαντι.

Θεοτοκίον.
Του Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε το Χαίρε, συν τη φωνή εσαρκούτο ο των όλων Δεσπότης, εν σοι τη αγία κιβωτώ, ως έφη ο δίκαιος Δαυίδ, εδείχθης πλατυτέρα των ουρανών, βαστάσασα τον κτίστην σου· δόξα τω ενοικήσαντι εν σοι, δόξα τω προελθόντι εκ σου, δόξα τω ελευθερώσαντι ημάς δια του τόκου σου.

Απόλυσις.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ.

Μετά τον Προοιμιακόν στιχολογούμεν την α’  στάσιν του Μακάριος ανήρ. Εις δε το Κύριε, εκέκραξα, ιστώμεν στίχους στ’ και ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α’. Των ουρανίων ταγμάτων.
Της Βαρνακόβης η μάνδρα κλεινόν δομήτορα, Αρσένιε τρισμάκαρ, σε και πρόεδρον έσχεν, εποίμανας γαρ ταύτην θεοφιλώς, εντολαίς του Παντάνακτος, αμέμπτω βίω νηστεία και προσευχή, διαπρέπων και παλαίσμασι.

Τον ασκητήν του Κυρίου σοφόν Αρσένιον, υπομονής ταμείον, και συνέσεως γέρας, ιδρώτων τον αρδεύσαντα οχετοίς, αειρρόοις το έδαφος, του εν Φωκίδι σπηλαίου αυτού ωδαίς, επαινέσωμεν ευσχήμοσι.

Προς τον Θεόν ανυψώσας τον νουν Αρσένιε, παντός του κόσμου ώφθης, Καρυών θείε γόνε, υπέρτερος αγία ση βιοτή, και πολίτης γενόμενος, της ουρανίου πατρίδος υπέρ ημών, δυσωπείς αεί τον Κύριον.

Εις το ομώνυμον όρος περιπλανώμενος, της οσιότητός σου, και εν μέσω συστάδων, ιστάμενος των δένδρων και προς Θεόν, ανατείνων τας χείράς σου, διαπετάννυς σας πτέρυγας της ψυχής, προς τον Κτίστην προσευχόμενος.

Τη του Θεού συνεργία ναόν υπέρλαμπρον, και μονοτρόπων μάνδραν, ανεδόμησας Πάτερ, τη μόνη Θεοτόκω εν ω το αυτής, υπεράγιον όνομα, εις τους αιώνας υμνείται διηνεκώς, ασκητά Χριστού Αρσένιε.

Εν ταις οπαίς και σπηλαίοις της γης Αρσένιε, οικών και ύμνοις μέλπων, του Θεού την μητέραν, και κόσμου προστασία χάριν αυτή, ανεγείραι απείληφας, ναόν και μάνδραν αζύγων πανευλαβώς, το αυτής υμνούντων Βλάστημα.

Δόξα... Ήχος πλ. β’.

Έρωτι τρωθείς του Παντάνακτος, Αυτώ αμέμπτως ηκολούθησας, ασκητική πολιτεία, Αρσένιε Οσίων υποτύπωσις· αποστάς γαρ εμφρόνως των γηΐνων, και σαρκός και κόσμου έξω γενόμενος, οίάπερ Άγγελος εν της Δωρίδος δρυμοίς εβίωσας· εικών ουν οφθείς εναρέτων πράξεων, και μονήν τη Θεοτόκω δομήσας, μετέστης προς Κύριον, πρεσβεύειν υπέρ των τιμώντων σε.

Και νυν... Θεοτοκίον.
Τις μη μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε, τις μη ανυμνήσει σου, τον αλόχευτον τόκον; ο γαρ αχρόνως εκ Πατρός εκλάμψας Υιός μονογενής, ο αυτός εκ σου της Αγνής προήλθεν, αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων, και φύσει γενόμενος άνθρωπος δι’ ημάς, ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ’ εν δυάδι φύσεων, ασυγχύτως γνωριζόμενος. Αυτόν ικέτευε, σεμνή παμμακαριστε, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Είσοδος, Φως ιλαρόν, το Προκείμενον της ημέρας και τα Αναγνώσματα.

Παροιμιών το Ανάγνωσμα. (3: 13-26)
Μακάριος άνθρωπος, ος εύρε σοφίαν, και θνητός ος οίδε φρόνησιν. Κρείσσον γαρ αυτήν εμπορεύεσθαι, η χρυσίου και αργυρίου θησαυρούς. Τιμιωτέρα δε εστι λίθων πολυτελών, ουκ αντιτάξεται αυτή ουδέν πονηρόν· εύγνωστός εστι πάσι τοις εγγίζουσιν αυτή, παν δε τίμιον ουκ άξιον αυτής εστιν. Μήκος γαρ βίου και έτη ζωής εν τη δεξιά αυτής, εν δε τη αριστερά αυτής πλούτος και δόξα. Εκ γαρ του στόματος αυτής εκπορεύεται δικαιοσύνη, νόμον δε και έλεον επί γλώσσης φορεί. Αι οδοί αυτής οδοί καλαί, και πάσαι αι τρίβοι αυτής εν ειρήνη. Ξύλον ζωής εστι πάσι τοις αντεχομένοις αυτής και τοις επερειδομένοις επ’ αυτήν ως επί Κύριον ασφαλής. Ο Θεός τη σοφία εθεμελίωσε την γην, ητοίμασε δε ουρανούς φρονήσει, εν αισθήσει άβυσσοι ερράγησαν, νέφη δε ερρύησαν δρόσους. Υιέ, μη παραρρυής, τήρησον δε εμήν βουλήν και έννοιαν, ίνα ζήση η ψυχή σου και χάρις η περί σω τραχήλω. Έσται δε ίασις ταις σαρξί σου και επιμέλεια τοις σοις οστέοις, ίνα πορεύη πεποιθώς εν ειρήνη πάσας τας οδούς σου, ο δε πους σου ου μη προσκόψη, εάν γαρ κάθη, άφοβος έση, εάν δε καθεύδης, ηδέως υπνώσεις. Και ου φοβηθήση πτόησιν επελθούσαν, ουδέ ορμάς ασεβών επερχομένας, ο γαρ Κύριος έσται επί πασών των οδών σου και ερείσει σον πόδα, ίνα μη σαλευθής.

Εκκλησιαστού το Ανάγνωσμα. (1: 2-11)
Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Τις περίσσεια τω ανθρώπω εν παντί μόχθω αυτού, ω μοχθεί υπό τον ήλιον; Γενεά πορεύεται και γενεά έρχεται και η γη εις τον αιώνα έστηκε. Και ανατέλλει ο ήλιος και δύει ο ήλιος και εις τον τόπον αυτού έλκει. Αυτός ανατέλλων εκεί πορεύεται προς νότον και κυκλοί προς βορράν, κυκλοί κυκλών, πορεύεται το πνεύμα και επί κύκλους αυτού επιστρέφει το πνεύμα. Πάντες οι χείμαρροι πορεύονται εις την θάλασσαν, και η θάλασσα ουκ έστιν εμπιπλαμένη. Εις τον τόπον, ου οι χείμαρροι πορεύονται, εκεί αυτοί επιστρέφουσι του πορευθήναι. Πάντες οι λόγοι έγκοποι. Ου δυνήσεται ανήρ του λαλείν και ου πλησθήσεται οφθαλμός του οράν και ου πληρωθήσεται ους από ακροάσεως. Τι το γεγονός; Αυτό το γενησόμενον, και τι το πεποιημένον; Αυτό το ποιηθησόμενον, και ουκ έστι παν πρόσφατον υπό τον ηλιον. Ος λαλήσει και ερεί, ιδέ τούτο κανών εστιν, ήδη γέγονεν εν τοις αιώσι τοις γενομένοις από έμπροσθεν ημών. Ουκ έστι μνήμη τοις πρώτοις και γε τοις εσχάτοις γενομένοις ουκ έσται αυτών η μνήμη μετά των γενησομένων εις την εσχάτην.

Σοφίας Σολομώντος το Ανάγνωσμα. (5: 15-6: 5).
Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, και εν Κυρίω ο μισθός αυτών, και η φροντίς αυτών παρά Υψίστω. Δια τούτο λήψονται το βασίλειον της ευπρεπείας, και το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου· ότι τη δεξιά αυτού σκεπάσει αυτούς, και τω βραχίονι υπερασπιεί αυτών. Λήψεται πανοπλίαν τον ζήλον αυτού και οπλοποιήσει την κτίσιν εις άμυναν εχθρών. Ενδύσεται θώρακα δικαιοσύνην και περιθήσεται κόρυθα κρίσιν ανυπόκριτον. Λήψεται ασπίδα ακαταμάχητον, οσιότητα· οξυνεί δε απότομον οργήν εις ρομφαίαν. Συνεκπολεμήσει αυτώ ο κόσμος επί τους παράφρονας· πορεύσονται εύστοχοι βολίδες αστραπών, και ως από ευκύκλου τόξου, των νεφών, επί σκοπόν αλούνται, και εκ πετροβόλου θυμού πλήρεις ριφήσονται χάλαζαι. Αγανακτήσει κατ  ατν ύδωρ θαλάσσης· ποταμοί δε συγκλύσουσιν αποτόμως. Αντιστήσεται αυτοίς πνεύμα δυνάμεως, και ως λαίλαψ εκλικμήσει αυτούς, και ερημώσει πάσαν την γην ανομία, και η κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστών. Ακούσατε ουν, Βασιλείς, και σύνετε· μάθετε Δικασταί περάτων γης· ενωτίσασθε οι κρατούντες πλήθους, και γεγαυρωμένοι επί όχλοις εθνών· ότι εδόθη παρά Κυρίου η κράτησις υμίν, και η δυναστεία παρά Υψίστου.

Εις την Λιτήν.
Ψάλλομεν Στιχηρά Ιδιόμελα.
Ήχος α’.
Ευφραίνου εν Κυρίω Καρυών η κώμη η εξάκουστος, εν σπαργάνοις βαστάσασα, τον θείον ασκητήν του Κυρίου Αρσένιον, ούτος γαρ εκόσμησε την Εκκλησίαν, απαθείας σκεύος διαυγέστατον, και προσευχής αόκνου ταμείον άσυλον γενόμενος. Διό και δοξασθείς παρά του μισθαποδότου Κυρίου, πρεσβεύει διηνεκώς υπέρ των τιμώντων, αυτού την πανήγυριν.

Ήχος β’.
Σωφροσύνη κοσμήσας τον βίον σου, περικλειτήν μάνδραν τη Θεοτόκω ανήγειρας, Αρσένιε θεόφιλε. Αύτη γαρ φροντιστήριον μονοτρόπων δειχθείσα, ελαμπρύνθη είτα τη του Δαβίδ του θεοφόρου προεδρία. Συν αυτώ ουν ενθεώτατε, Χριστώ ασιγήτως πρέσβευε, καταπέμψαι ημίν υγείαν κατ’ άμφω και δύναμιν.

Ήχος γ’.
Νεκρώσας την σάρκα σου συντόνως αγρυπνίαις, την ψυχήν εζώωσας και ναόν αυτήν εποίησας, του Αγίου Πνεύματος Όσιε, εν τω σω γαρ κρημνώδει σπηλαίω ασκούμενος, τους δερματίνους χιτώνας νουνεχώς απεξεδύσω, ενδυθείς την χλαίναν της χάριτος. Διο την αγίαν σου μνήμην εορτάζοντες, λιτάς σου τας αδιαλειπτους, προς τον Κύριον ημών Αρσένιε απεκδεχόμεθα.

Ήχος δ’.
Της σαρκός πρόνοιαν μηδόλως ποιούμενος, και των υπερκοσμίων αγαθών, την εικόνα προορώμενος, καύσωνα και ψύχος δριμύτατον εκουσίως υπέμεινας, Αρσένιε τρισόλβιε. Διο νυν απολαύων του Ξύλου της ζωής, και συγχορεύων Αγγέλοις και Δικαίοις, εν θείοις δώμασι, μη πάυση υπέρ των στεφόντων ωδαίς επινικίοις, την πανσέβαστον μνήμην σου.

Δόξα... Ο αυτός.
Θεοπρεπή υπελθών πολιτείαν, ως λαμπάς θεοφεγγής εφώτισας, τας εζοφωμένας καρδίας, φωτί των έργων και λόγων σου Αρσένιε. Διεγείρας ουν αυτάς προς κτήσιν των κρειττόνων, και της Βαρνακόβης την μονήν λιμένα δείξας σωτηρίας, απήλθες προς ον ηγάπησας Κύριον. Και νυν των αιωνίων αγαθών κληρονόμος γενόμενος, άπερ ητοίμασε Κύριος τοις Αυτόν αγαπώσι, πρέσβευε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Και νυν... Θεοτοκίον.
Εκ παντοίων κινδύνων τους δούλους σου φύλαττε, ευλογημένη Θεοτόκε, ίνα σε δοξάζωμεν, την ελπίδα των ψυχών ημών.

Εις τον στίχον, Στιχηρά Προσόμοια
Ήχος πλ.α’. Χαίροις ασκητικών.
Χαίροις, ο της Δωρίδος πυρσός, βλαστός της κώμης Καρυών της καλλίπαιδος, Ελλάδος απάσης κλέος, και Βαρνακόβης Μονής, ένθεος δομήτωρ χαριτόβρυτε, Αρσένιε όσιε, αρετών υποτύπωσις, της απαθείας, παναρμόνιον όργανον, λύρα εύσημος, ιερών αναβάσεων, σάλπιγξ η διαδίδουσα, τον λόγον της γνώσεως, της εν Χριστώ σωτηρίας, και την αίώνιον λύτρωσιν, εν πόλει τη άνω, εκδυσώπει υπέρ πάντων, των ευφημούντων σε.

Στίχος: Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του οσίου Αυτού.

Χαίροις, των ασκητών του Χριστού, ο θησαυρός ο τιμαλφής και αδάπανος, Αρσένιε θεοφόρε, ο δαπανήσας καλώς, εαυτόν ενθέοις κατορθώμασι. Στρουθίον φιλέρημον, δυσπροσίτοις εν όρεσι, και εν σπηλαίω, καλιάν σου την πάντιμον, ην ηγίασας, τοις ιδρώσί σου έπηξας. Τείνων προς τα ουράνια, τας χείράς σου όσιε, νυχθημερόν προσωμίλεις, μόνος Χριστώ τω Παντάνακτι, ον νυν εύρες χάριν, ικετεύεις υπέρ πάντων, των δοξαζόντων σε.

Στίχος: Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον.

Τρίβον, στενήν αγιοπρεπώς, και τεθλιμμένην διοδεύσας Αρσένιε, ασκήσεως της εννόμου, τον τοις Οσίοις Χριστού, ύπνον εκοιμήθης τον εμπρέποντα. Διο και δεδόξασαι, εισελθών εις τα άφθαρτα, του Ζωοδότου, εν τω πόλω σκηνώματα, ένθα ταγματα, των Οσίων αγάλλονται, συν τη Παρθενομήτορι, ην πόθω ηγάπησας, και ης προς δόξαν σεμνείον, περικαλλές ανεδόμησας, αστήρ μονοτρόπων, τηλαυγέστατε και λύχνε, πιστών φανότατε.

Δόξα... Ήχος πλ. α’.
Τον ως όσιον ζώντα εις τον αιώνα, καθώς έφη ο προφητάναξ Δαβίδ, Αρσένιον τον θείον, ευσεβών τα συστήματα αξιοχρέως τιμήσωμεν, απαρνηθείς γαρ τα πρόσκαιρα ως ρέοντα, Δωρίδος την άγονον χθόνα ηγίασεν, ασκητικών αυτού ιδρώτων, και δακρύων τοις αειρρίοις χεύμασι. Διδάσκων ου πιστούς φρονείν τα άνω, απήλθε προς τον Κύριον, ικετεύειν υπέρ των τιμώντων, την αυτού οσιότητα.

Και νυν... Θεοτοκίον.
Μακαρίζομέν σε Θεοτόκε Παρθένε, και δοξάζομέν σε οι  πιστοί κατά χρέος, την πόλιν την άσειστον, το τείχος το άρρηκτον, την αρραγή προστασίαν, και καταφυγήν των ψυχών ημών.

Το Νυν απολύεις και το Τρισάγιον.

Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Εραστήν ησυχίας Βαρνακόβης τον κτίτορα, τον λαμπρόν φανόν ευσεβείας, και αζύγων κοσμήτορα, Αρσένιον τιμήσωμεν πιστοί, μιμούμενοι αυτού την ακραιφνή, προς τον Κύριον αγάπην, και μελιχροίς τοις ύμνοις εκβοήσωμεν· δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω σε ακέστορα θερμόν, πιστοίς δωρήσαντι.

Θεοτοκίον.
Του Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε το Χαίρε, συν τη φωνή εσαρκούτο ο των όλων Δεσπότης, εν σοι τη αγία κιβωτώ, ως έφη ο δίκαιος Δαυίδ, εδείχθης πλατυτέρα των ουρανών, βαστάσασα τον κτίστην σου· δόξα τω ενοικήσαντι εν σοι, δόξα τω προελθόντι εκ σου, δόξα τω ελευθερώσαντι ημάς δια του τόκου σου.

Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά την α’ στιχολογίαν, κάθισμα.
Ήχος α’ . Τον τάφον σου Σωτήρ.
Ως άστρον απλανές, τη Χριστού Εκκλησία, ενθέοις αρεταίς, και ασκήσεως πόνοις, αόκνοις Αρσένιε, ιερέ ανατέταλκας, τους τιμώντας σε, ταις νοηταίς φωταυγείαις, φαίνων πάντοτε. Διο την σην φωτοφόρον, πανήγυριν άγομεν.

Δόξα... Και νυν... Θεοτοκίον.
Περίλαμπρον μονήν, εν Δωρίδι Παρθένε, ανήγειρε πολλοίς, μακροχρόνοις καμάτοις, ο θείος Αρσένιος, τη αγία σου χάριτι, ήνπερ έδειξε, ψυχών ακύμαντον όρμον, και παλάτιον, θεοτερπούς υμνωδίας, της σης αγαθότητος.

Μετά την β’  στιχολογίαν, Κάθισμα.
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Οσίων τοις ίχνεσιν, ακολουθήσας θερμώς, του κόσμου εμάκρυνας, των μεριμνών σεαυτόν, τρισμάκαρ Αρσένιε, έλαμψας γαρ ασκήσει, αρετών λαμπηδόσι, και ταπεινοφροσύνη, όθεν σε ανυμνούσιν, οι δήμοι ευσεβοφρόνων, ους σκέπε πάντοτε.

Δόξα... Και νυν... Θεοτοκίον.
Θεόν τον παντέλειον, και Ποιητήν του παντός, αφράστως εκύησας, εν τη νηδύϊ τη ση, και τέλειον άνθρωπον, έτεκες Θεοτόκε, Παναγία ατρέπτως, όθεν σε ανυμνούμεν, εν ωδαίς ασιγήτοις, αιτούμενοι προς τον Κτίστην, ταις ικεσίαις σου.

Μετά τον Πολυέλεον, Κάθισμα.
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Εις τόπον δύσβατον, τραχύν και άξενον, ταχύ προσέδραμες, καθοδηγούμενος, Βερνικοβίτα ιερέ, προνοία της Θεοτόκου, και βροτούς κατέπληξας, τη σεμνή πολιτεία σου, ήσχυνας δε πάραυτα, τον σατάν τη ενστάσει σου. Διο σοι εκβοώμεν ασμένως· Χαίρε Αρσένιε τρισμάκαρ.

Δόξα... Και νυν... Θεοτοκίον.
Την σκοτισθείσάν μου, ψυχήν καταύγασον, φωτί της χάριτος, του θείου τόκου σου, αγνή Παρθένε Μαριάμ, ελπίς των απηλπισμένων, και αχλύν απέλασον, των απείρων πταισμάτων μου, όπως εύρω έλεος, εν τη ώρα της κρίσεως, και πόθω ασιγήτως βοώ σοι· Χαίρε η Κεχαριτωμένη.

Οι αναβαθμοί. Το α’  αντίφωνον του δ’ ήχου.
Προκείμενον Ήχος δ’.
Καυχήσονται όσιοι εν δόξη και αγαλλιάσονται επί των κοιτών αυτών.
Στίχος: Άσατε τω Κυρίω άσμα καινόν, η αίνεσις αυτού εν Εκκλησία οσίων.
Το Πάσα πνοή (γ’ ).

Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Λουκάν αγίου ευαγγελίου το ανάγνωσμα (6: 17 – 23)
Τω καιρώ εκείνω, έστη ο Ιησούς επί τόπου πεδινού, και όχλος μαθητών αυτού, και πλήθος πολύ του λαού από πάσης της Ιουδαίας και Ιερουσαλήμ και της παραλίου Τυρου και Σιδώνος, οι ήλθον ακούσαι αυτού και ιαθήναι από των νόσων αυτών, και οι οχλούμενοι από πνευμάτων ακαθάρτων, και εθεραπεύοντο·  και πας ο όχλος εζήτει άπτεσθαι αυτού, ότι δύναμις παρ' αυτού εξήρχετο και ιάτο πάντας. Και αυτός επάρας τους οφθαλμούς αυτού εις τους μαθητάς αυτού έλεγε· Μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμετέρα εστίν η βασιλεία του Θεού. μακάριοι οι πεινώντες νυν, ότι χορτασθήσεσθε. μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε. μακάριοί εστε όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι, και όταν αφορίσωσιν υμάς και ονειδίσωσι και εκβάλωσι το όνομα υμών ως πονηρόν ένεκα του υιού του ανθρώπου. Χαίρετε εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε· ιδού γαρ ο μισθός υμών πολύς εν τω ουρανώ.

Ει τύχει η εορτή προ της Αναλήψεως, το «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι», είτα ο Ν’ ψαλμός.

Δόξα... Ταις του σου οσίου...
Και νυν... Ταις της Θεοτόκου...

Και το ιδιόμελον. Ήχος πλ. β’.
Στίχος: Ελεήμων, ελέησον με ο Θεός...
Σήμερον φιλεόρτων οι δήμοι, εν καθαρά καρδία και έργοις θεαρέστοις, προσδράμωμεν τω θειοτάτω ασκητή του Παντάνακτος, Αρσενίω τω μάκαρι, ιδού γαρ ούτος ημίν επέστη ως αστήρ σελασφόρος, θεοφιλών πόνων εκπυρσεύων τας χάριτας, και ζόφον εκμειών ολοσχερώς, ραστώνης και δυσθυμίας. Αυτώ ουν βοήσωμεν· ασκητά ενθεώτατε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, διώξαι ημών της αγνωσίας ομίχλην, και φωτίσαι τας ψυχάς των ομοφρόνως, σε υμνούντων εν άσμασι.

Η ευχή, Σώσον ο Θεός τον λαόν σου... Το Κύριε ελέησον (ιβ’ ) και η εκφώνησις Ελέει και οικτιρμοίς....

Είτα ο Κανών της εορτής και του οσίου, ου η ακροστιχίς: «ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΒΕΡΝΙΚΟΒΙΤΟΥ ΥΜΝΩ ΚΑΜΑΤΟΥΣ. Χ».

Ωδή α’. Ανοίξω το στόμα μου.
Αξίωσον Κύριε, τον στεφανίτην Αρσένιον, υμνήσαί με άσμασι, και συμφωνίαις ωδών, καταυγάζων μου, καρδίας την σκοτείαν, της σης αγαθότητος, θείαις ελλάμψεσι.

Ροαίς των δακρύων σου, και των τιμίων ιδρώτων σου, Δωρίδα ηγίασας, και Ναυπακτίαν ομού, τας τιμώσας σε, Αρσένιε θεόφρον, και πίστει τελούσας σου, μνήμην την πάντιμον.

Σαρκός κατεμάρανας, επαναστάσεις Αρσένιε, συντόνοις ασκήσεσιν, αδιαλείπτω ευχή, αγρυπνίαις τε, και πόνοις εγκρατείας, ισάγγελε άνθρωπε, θεοφορούμενε.

Επλήσθης χρηστότητος, και αληθώς θείας γνώσεως, σχολάζων Αρσένιε, τη του Κυρίου ευχή, και καμάτων σου, τη θεία φωταυγεία, πιστούς κατεπύρσευσας, τους μελωδούντάς σε.

Θεοτοκίον.
Νηδύν σου την άχραντον, Αγνή μη φλέξας ο Κύριος, ο πυρ πνέων έλαβεν, εκ σου μορφήν χοϊκήν, και το φύραμα, ημών Θεογεννήτορ, ως μόνος δυνάμενος, Πλάστης εθέωσε.

Ωδή γ’. Τους σους υμνολόγους.
Ιδού επεδήμησε ημέρα, ευφρόσυνος και χαροποιός, της παναγίας μνήμης σου, Αρσένιε θεσπέσιε, εν η πανηγυρίζοντες, σε εις αιώνα γεραίρομεν.

Οδόν την στενήν και τεθλιμμένην, ανύσας θεόφρον ακλινώς, τα του εχθρού βουλεύματα, εις τέλος απεστένωσας, και προς σκηνάς Αρσένιε, τας ουρανίους μετώκησας.

Υμνών την Μητέρα του Υψίστου, φαιδρώς δασυσκίοις εν δρυοίς, οπαίς της γης και όρεσιν, επόθησας Αρσένιε, ναόν δομήσαι πάγκαλον, αυτή και μάνδραν περίδοξον.

Θεοτοκίον.
Βαδίσαι οδόν της σωτηρίας, και πάσας εχθρού τας προσβολάς, τροπώσαι καταξίωσον, τους σε υμνούντας δούλους σου, Παρθένε Οδηγήτρια, ευλογημένη Βαρνάκοβα.

Κάθισμα. Ήχος πλ. δ’. Την Σοφίαν και Λόγον.
Βαρνακόβης δομήτορα της μονής, επαινέσωμεν πάντες οι γηγενοίς, ως ένθεον πρόσωπον, και πολίτην επουράνιον, της ασκητών χορείας, τον θείον κοσμήτορα, ναόν χρηστοήθειας, και τέμενος νήψεως, πόθω εκβοώντες· εκδυσώπει απαύστως, Χριστόν τον Παντάνακτα, θεοφόρε Αρσένιε, υπέρ των προσφευγόντων σοι, πάντοτε εν βίου δεινοίς, αρρωστίαις και ποικίλαις θλίψεσιν, ως εις κρήνην κιρνώσαν, της χάριτος νάματα.

Δόξα... Και νυν... Θεοτοκίον.
Βαρνακόβης προστάτις υπερκαλλής, παναμώμητε Μήτερ του Λυτρωτού, νεφέλη ολόφωτε, και πηγή αγιάσματος, η βλύζουσα εν κόσμω, ελέους τα ρεύματα, και καύμματα πταισμάτων, ανόμων σβεννύουσα, πλύνον ρυπτικαίς σου, ικεσίαις Παρθένε, προς ον κόσμω έτεκες, ανηρότως Θεάνθρωπον, ρύπον ακαθάρτων παθών, των υμνούντων σε ωδαίς ευσχήμοσιν, ως αν μετανοίας, τας τρίβους ανύσωμεν.

Ωδή δ’. Ο καθήμενος εν δόξη.
Ενδυθείς των μονοτρόπων, ευτελές το τριβώνιον, επεδείξω βίον, Όσιε Αρσένιε άμπεμπτον, και αγρυπνών ασκητεύων και δακρύων σου, τούτο χεύμασιν, υπέρ χιόνα ελεύκανας.

Ριοτόμος ανεδείχθης, των ανόμων Αρσένιε, σκέψεων και λόγων, την στερράν σκαπάνην της πίστεως, εν της ψυχής σου λειμώνι εργαζόμενος, και το άνικμον, αυτής ποιήσας πανεύφορον.

Νόμω θείω ως εργάτης, αρετής ακατάβλητος, άπαντα σον βίον, Όσιε ρυθμίζων Αρσένιε, εγένου πλήρης φωτός βολαίς χρηστότητος, και σεμνότητος, φωτίζων κόσμου τα πέρατα.

Θεοτοκίον.
Ιλαστήριον του γένους, των ανθρώπων Θεόνυμφε, έτεκες αρρεύστως, τον Χριστόν και ρύστην του σύμπαντος, τον διασώσαντα κόσμον απολλύμενον, και θεώσαντα, Αυτόν διο σε γεραίρομεν.

Ωδή ε’. Εξέστη τα σύμπαντα.
Καρπούς προσενήνοχας, Χριστώ ευχύμους Όσιε, κτίτορ θεοφόρε Βαρνακόβης, σοφίας δένδρον, αειθαλές και τερπνή, μηλέα συνέσεως εξ ης, άπαντες εσθίοντες, εις αιώνα ευφραίνονται.

Οσίων τοις ίχνεσιν, Αρσένιε φιλόθεε, πίστει ακλινεί ακολουθήσας, ασκητικών σου, αγωνισμάτων βολαίς, διέλαμψας όθεν του Χριστού, χαίρει και αγάλλεται, Εκκλησία η άμωμος.

Βιώσας ως άϋλος, εν άντρω δυσπροσίτω σου, πρώτον και μονή της Βαρνακόβης, είτα εδείχθης, ακτημοσύνης κανών, αζύγων διδάσκαλος σοφός, και πιστών αιδέσιμος, ποδηγέτης Αρσένιε.

Θεοτοκίον.
Ιλύος υπέρτερον, της των παθών του σώματος, δείξόν με πανάμωμε Παρθένε, και προς τα ύψη, ενατενίσαι καλώς, οικέτην αξίωσον τον σον, ένθα μεγαλύνουσι, σε Αγγέλων τα τάγματα.

Ωδή στ’. Την θείαν ταύτην.
Τρωθείς, Κυρίου τω έρωτι, κατέλιπες οικείους Αρσένιε, και τάχος έδραμες, κατασκηνώσαι εις σπήλαιον, και μόνος τω Δεσπότη, συνδιαλέγεσθαι.

Οσίων, πρόβολε ήνυσας, τον βίον ευσεβώς δαπανώμενος, στερραίς ασκήσεσι, και του λειμώνος τα λάχανα, εσθίων καθ’ εκάστην, άπερ συνέλεγες.

Υπέρ, την φύσιν ηγώνισαι, πολλοίς υποποπιάζων το σώμά σου, καμάτοις Όσιε, δι’ ων σαρκός τα κινήματα, ενέκρωσας τα φαύλα, σοφέ Αρσένιε.

Θεοτοκίον.
Υμνείν σε, Μήτερ Πανάχραντε, εις πάντας τους αιώνας αξίωσον, φαιδρώς τον δούλόν σου, ως του Παντάνακτος τέμενος, και χάριτος δοχείον, το διαυγέστατον.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Τη Υπερμάχω.
Ωραιωθείς, ταις καλλοναίς της σης ασκήσεως, και καθαρθείς, σεπτών δακρύων σου τοις χεύμασι, λύχνος ώφθης μονοτρόπων και κοσμιότης, καταυγάζων αρετών σου τοις πυρσεύμασιν, ασκητά της Βαρνακόβης ιερώτατε, τους κραυγάζοντας· Χαίροις μάκαρ Αρσένιε.

Ο Οίκος.
Άνθος το εκβλαστήσαν, παρ’υδάτων εξόδους, Αρσένιε επώμφθης εν κόσμω, αρετών σου γαρ πάντας οσμαίς, και καρποίς νηστείας ασκητών πρόβολε, ηδύνεις τους τιμώντάς σε, και γλώττη καθαρά βοώντας·
Χαίρε, τερπνόν της Δωρίδος δένδρον·
χαίρε, σεπτόν Βαρνακόβης εύχος.
Χαίρε, ακτησίας κανών και υπόδειγμα·
χαίρε, ασιτείας λαμπρόν στηλογράφημα.
Χαίρε, φίλος γνησιώτατος, της Μητρός του Λυτρωτού·
χαίρε, ξίφος τα φρυάγματα, διακόψαν του εχθρού.
Χαίρε, ότι εδείχθης οσιότητος κέρας·
χαίρε, ότι εδέχθης αφθαρτότητος γέρας.
Χαίρε, μονήν τη Παρθένω ο κτίσας·
χαίρε, αχλύν των παθών ο σκορπίσας.
Χαίρε, πιστών αρραγής προστασία·
χαίρε, πολλών μοναστών ευθυμία.
Χαίροις, μάκαρ Αρσένιε.

Συναξάριον
Τη αυτή ημέρα (η’ Μαΐου) μνήμη του οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Αρσενίου του Βερνικοβίτου, κτίτορος της ιεράς Μονής της Θεοτόκου, της επιλεγομένης Βαρνακόβης.

Στίχοι:
Ζηλωτά Αγγέλων, Αρσένιε μάνδραν,
ατρύτοις πόνοις ήγειρας τη Παρθένω.

Ούτος, εγεννήθη εις την κώμην των Καρυών της ορεινής Δωρίδος της Φωκίδος, το πρώτον ήμισυ του 11ου αιώνος, καθ’ α συνάγεται εκ της σωζομένης κτιτορικής επιγραφής της Ιεράς Μονής της Βαρνακόβης (1077 μ. Χ.). Τρωθείς ενωρίς υπό θείου έρωτος εγκατέλιπε τας μερίμνας του βίου και αναχωρήσας εκείθεν εσκήνωσεν εν τινι σπηλαίω ουχί μακράν της οικείας αυτού πατρίδος. Αργότερον θεία χάριτι ούτος ήγειρεν εκ του μη όντος την ιεράν και σεβασμίαν μονήν της Θεοτόκου, ην Βαρνάκοβαν επονομάζομεν. Ταύτην θεοφιλώς ποιμάνας και συγκεντρώσας πλήθος μοναστών, αινούντων απαύστως τον Κύριον και την άχραντον Αυτού Μητέρα, απήλθε προς πόλον.

Ταις αυτού αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’. Ουκ ελάτρευσαν.
Ματαιότητα την χοϊκήν παρέδραμες, έχων το φρόνημα, άνω σοφώς της ψυχής, Αρσένιε όλβιε και το πολίτευμα, τρισμακάριστε, εν ουρανίοις δώμασι, συν Αγγέλοις και Οσίοις.

Νήφων Όσιε αόκνως εργαζόμενος, και προσευχόμενος, μοναδικής βιοτής, ακρότης Αρσένιε, αδιατάρακτος, στύλος πίστεως, και οδηγός σαφέστατος, ανεδείχθης μονοτρόπων.

Ως αείφωτος αστήρ ημίν ανέτειλας, σοφέ Αρσένιε, ση καθαρά βιοτή. Οσίων γαρ έκτυπον, ερήμου πέφηνας, και τα σκάμματα, αυτών ανεζωγράφισας, εν μονή της Βαρνακόβης.

Θεοτοκίον.
Κατοικτίρησον τον σοι αεί προσπίπτοντα, Θεομακάριστε, ως ποταμός οικτιρμών, πολύρρυτος Δέσποινα, και την τυφλώττουσαν, φωταγώγησον, ψυχήν μου της σης χάριτος, φωτοφόροις ταις ακτίσι.

Ωδή η’. Παίδας ευαγείς.
Άγρυπνον το όμμα της καρδίας, φυλάττων πνευματοφόρητε Αρσένιε, προσευχαίς αόκνοις σου, και παννύχοις στάσεσι, σαρκίου κατεμάρανας ορμάς και εύχρηστον, Κυρίω τω Θεώ και Σωτήρι, την ψυχήν σου σκεύος, ετέλεσας θεόφρον.

Μνήμην σου την θείαν εκτελούντες, Αρσένιε οι βροτοί πανηγυρίζομεν, θείοις μελωδήμασιν, και του βίου σκάμματα, συμφώνως μακαρίζοντες αναβοώμέν σοι· σεμνέ Βερνικοβίτα μη παύση, προστατεύειν πάντας, τους σπεύδοντας ση σκέπη.

Άμεμπτε αζύγων υφηγήτορ, εκόσμησας εναρέτοις έργοις άπαντα, βίον σου τον τίμιον, χρηματίσας καύχημα, και κόσμος της τιμώσης σε, Δωρίδος όσιε, Αρσένιε ης έκθρεμμα πέλεις, πάνσεπτον και ρύστης, εκ πόνων δυσφορήτων.

Θεοτοκίον.
Τείχος ακλινές των ορθοδόξων, και σκέπη των ευσεβών θεομακάριστε, εν τη των πτερύγων σου, σκέπασόν με Δέσποινα, σκια και βέλη έκτρεψον, του πολεμήτορος, ιού θανατηφόρου τα πλήρη, κατ’ εμού δολίως, κινούμενα Παρθένε.

Ωδή θ’. Άπας γηγενής.
Όλος φωτισμού, αδύτου ανάπλεως, λαμπρέ Αρσένιε, πέλων την σκοτόμαιναν, του τρισανάγνου νοός μου αύγασον, πρεσβείαις σου προς Κύριον, και ως ευπρόσδεκτον, δώρον τόνδε, ύμνον μου προσάγαγε, τω Χριστώ Βαρνακόβης ωράϊσμα.

Ύδωρ ζωτικόν, επίσταξον Όσιε, τω ανυμνούντί σε, ως πηγή αείρροος, φιλευσπλαγχνίας σεπτέ Αρσένιε, και συμπαθείας άσπετον, παθών σβεννύον μου, παθημάτων, φλόγα ίνα ύμνοις σε, και ωδαίς μελιχραίς καταστέφω σε.

Στύλε αρετών, Αρσένιε Όσιε, εις τον ολόφωτον, δόμον της Θεότητος, περιχορεύων και το αμήχανον, Σωτήρος κάλλος όμμασιν, ορών ιδίοις σου, μη ελλίπης, δυσωπείν εκάστοτε, υπέρ πάντων τελούντων την μνήμην σου.

Θεοτοκίον.
Χαίρε Μαριάμ, καθέδρα πολύτιμε, και χρυσοστόλιστε, θρόνε του Παντάνακτος, αναβοώντές σε ικετεύομεν· πταισμάτων πάσιν άφεσιν, ταις ικεσίαις σου, προς τον μόνον, Λυτρωτήν τε Κύριον, και Σωτήρα παράσχου του σύμπαντος.

Εξαποστειλάριον. Ήχος β’. Γυναίκες ακουτίσθητε.
Ησυχαστών τον πρώτιστον, Αρσένιον τον πάνσοφον, τον υπερόχους αγώνας, τετελεκότα το πάλαι, εν τοις Δωρίδος άλσεσι, και τοις βουνοίς τιμήσωμεν, ως την οφρύν του δράκοντος, κατατροπώσαντα νήψει, και προσευχή ασιγήτω.

Θεοτοκίον.
Ως κηδεμών της μάνδρας σου, και έφορος και πρόμαχος, φρούρει αυτήν και συντήρει, εκ των βελών του Βελίαρ, Θεοκυήτορ άτρωτον, και προς οδούς κατεύθυνον, της σωτηρίας άπαντας, τους εις αυτήν μετά πόθου, θεοφιλώς ασκουμένους.

Εις τους Αίνους.
Ιστώμεν στίχους δ’, και ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ’. Ω του παραδόξου θαύματος.
Πάτερ, ιερέ Αρσένιε, αγωνισμάτων των σων, τα λαμπρά κατορθώματα, και της εγκρατείας σου, το υπέρμετρον ηύγασε, τας διανοίας, των ευφημούντων σε, και σου μιμείσθαι, τους πόνους ώτρυνεν, ω των καμάτων σου! Πως εν γη ως άϋλος σην βιοτήν, ήνυσας στερούμενος, και κακουχούμενος.

Πάτερ, ιερέ Αρσένιε, τη Θεοτόκω αγνή, περιλάλητον τέμενος, και μονήν εδόμησας, ένθα ύμνον θεσπέσιον, και μελωδίας, αυτή προσάγουσι, των μονοτρόπων, χορείαι πάντιμοι, και πλήθος άμετρον, των πιστών εκάστοτε, οι ευλαβώς, την Παρθένον άδοντες, σε μακαρίζουσι.

Πάτερ, ιερέ Αρσένιε, επαναστάσεις σαρκός, καταστείλας συγχύσεως, της του κόσμου γέγονας, μετανάστης και ώκησας, εν γης σπηλαίω, προς τα ουράνια, ψυχήν πτερώσας, την σην αμώμητον, ένθα σαφέστατα, ασκητά εκέκτησο, το εν Χριστώ, τίμιον πολίτευμα, και πόλιν μένουσαν.

Πάτερ, ιερέ Αρσένιε, εν ερημίαις οικών, της ημέρας τον καύσωνα, και νυκτός υπέμεινας, παγετόν καρτερώτατα. Συ γαρ νεκρώσας, παννύχοις στάσεσι, σαρκός τα μέλη, τον νουν εζώωσας, και το υπέρλαμπρον, καθοράν του Κτίσου σου, περιχαρώς, κάλλος κατηξίωσαι, εν θείοις δώμασι.

Δόξα... Ήχος πλ. δ’.
Κακουχούμενος και διαιτώμενος εν ερημίαις και όρεσιν, απεξεδύθης τον χοϊκόν χιτώνα, και τον Χριστόν ενεδύθης Αρσένιε Όσιε. Διο και εισελθών εις τον ουράνιον νυμφώνα λαμπροχίτων, Αυτώ πρεσβεύεις λαμπρύναι ημών ψυχής το ιμάτιον, και σώσαι τας ψυχάς των τιμώντων σε.

Και νυν... Θεοτοκίον.
Δέσποινα πρόσδεξαι...

Δοξολογία Μεγάλη, και Απόλυσις.

Εις την Λειτουργίαν
Τα τυπικά, οι μακαρισμοί, και εκ του κανόνος της εορτής η γ’  ωδή, και του οσίου η στ’  ωδή.
Προκείμενον. Ήχος βαρύς. Καυχήσονται Όσιοι εν δόξη...Στίχ. Άσατε τω Κυρίω άσμα καινόν.

Ο Απόστολος.
Προς Γαλάτας Επιστολής Παύλου το ανάγνωσμα. (Γαλ. 5,2-6, 2)
Αδελφοί, ο καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια· κατά των τοιούτων ουκ εστί νόμος. Οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις. Ει ζώμεν Πνεύματι, πνεύματι και στοιχώμεν. Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους προκαλούμενοι, αλλήλοις φθονούντες. Αδελφοί, εάν και προληφθή άνθρωπος εν τινί παραπτώματι, υμείς οι πνευματικοί καταρτίζετε τον τοιούτον εν πνεύματι πραότητος, σκοπών σεαυτόν, μη και συ πειρασθης. Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.

Αλληλούϊα. Ήχος α’. Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον.
Στίχ. Η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα.

Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Ματθαίον αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα (11: 27-30).
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού Μαθηταίς· παντα μοι παρεδόθη υπό του πατρός μου· και ουδείς επιγινώσκει τον υιόν ει μη ο πατήρ, ουδέ τον πατέρα τις επιγινώσκει ει μη ο υιός και ω εάν βούληται ο υιός αποκαλύψαι. Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών· ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ο νηστείαις και προσευχαίς, ύψος προσεγγίσας, δυσαντίβλεπτον αρετών, χαίροις Βαρνακόβης, της περιδόξου μάνδρας, θειότατος δομήτωρ, μάκαρ Αρσένιε.

Μεγαλυνάριον έτερον[4]
Χαίροις Βαρνακόβης θείος φρουρός, και των μοναζόντων ο προστάτης και βοηθός. Χαίροις γόνος μέγας των Καρνών το πάλαι, Αρσένιε τρισμάκαρ Χριστού διάκονε.



[1] Χρησιμοποιούνται αδιακρίτως οι όροι «Βερνικοβίτης» και «Βαρνακοβίτης».
[2] Ποίημα δρ. Χαραλάμπους Μ. Μπούσια. Έκδοση Αδελφότητος Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου.
[3] Το πρώτο αυτό απολυτίκιο αντιγράψαμε από το βιβλίο του Χρήστου Γερ. Σιάσου ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ, έκδοση β΄, Μεσολόγγι 2009, σελ. 132.
[4] Εκ του βιβλίου του Χρήστου Γερ. Σιάσου ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ, έκδοση β΄, Μεσολόγγι 2009, σελ. 131.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου